حکمیت

"حکمیت" به معنی داوری در اختلاف دو طرف، نوعی روش مصالحه بود که در پی جنگ صفین و بر خلاف نظر علی بن ابی طالب امام اول شیعیان، برای ایجاد سازش میان طرفین مورد استفاده قرار گرفت. بنا بر منابع شیعیان در جریان حکمیت، عمروعاص به عنوان نماینده معاویه به گفتگو پرداخت و امام علی، تحت فشار سپاهیانش و بر خلاف میل خود، ابوموسی اشعری را برای انجام مذاکره معرفی کرد. نتیجه حکمیت، تثبیت حکومت معاویه در شام (سوریه فعلی)، برخلاف تمایل علی بن ابی طالب بود.

استناد به ماجرای حکمیت در ایران معاصر، بیشتر از سوی محافظه کارانی صورت می گیرد که مخالف "سازش با دشمنان" حکومت هستند و قبول راه حل های میانه یا مذاکره با این دشمنان را بر نمی تابند.

نمونه هایی از استناد به این واقعه تاریخی، چند ماه بعد از انتخابات ریاست جمهوری ۱۳۸۸ و در پی تظاهرات اعتراضی "روز عاشورا" صورت گرفت که منجر به درگیری های خشونت بار میان معترضان و نیروهای امنیتی شد و در واکنش به آن، مدافعان حکومت در روز ۹ دی دست به راهپیمایی زدند.

در چنین شرایطی مدافعان تندروی دولت ایران، پیشنهاد برخی چهره های میانه روی جناح محافظه کار برای دستیابی به نوعی مصالحه با منتقدان انتخابات برای آرام کردن فضای کشور را به ماجرای "حکمیت" تشبیه کردند و از جمله، سایت رجانیوز نوشت: "به نظر می رسد پس از وقایع خونین و صفین گونه عاشورای ۸۸ و پس از رسیدن به نزدیک خیمه معاویه های زمان، اینک جماعتی با علم کردن موضوع 'حکمیت' به دنبال فراری دادن خاطیان از مجازات و تحمیل جام زهری دوباره به رهبر انقلاب باشند، حکمیتی که بی شک 'اشعری‌های' زمان در آن بی تاثیر نخواهند بود." (۱۲ دی ۱۳۸۸)